Erlebnisse auf dieser Seite

Dat is jo’n Ding
Kinnertiet, Bööm un Piroten
Sottjes bringt Glück
Ohn Grund Bestrofen
Een Riedersmann vör de Woldschool
Bi de Gronootpuler (Krabben)
Transit
Käthe ward verfolgt

 

Dat is jo’n Ding

Vun Hans Meier
Hett man mi vertellt

Mien Fründ Horst hett mi een sünnerliche Geschicht vertellt. Se schall ober würklich wohr sien.
Vör en poor Johrn stünn in Hamborger Abendblatt een Annonc. De Text harr ober keen grote Utsoog för de Leser. Dor stünn: Mercedes zu verkaufen. Un een Adress in Hamborg. Nich eenmol den Typ vun dat Auto un dat Bujohr un ok keen Kilomterleistung weer angeven. Vele Leser hebbt seker dacht, dat is’n Finte un kuum en hett sik dorüm kümmert. Een Bekannten vun mien Fründ, de dor in de Nähe vun düsse Adress wohnt, is dor eenfach mol hengohn. As he dat Anwesen sehn dä, kunn he sik nich vöstelln, dat dor een Mercedes för so wenig Geld verköfft warrn schull. Liekers is he mol op den Hoff gohn. In de Goroog, de open stünn, weer een niegelnagel ne’en Mercedes. He dach bi sik, dat kann dat Auto nich wesen. He hett an de Döör pingelt. Een öllere Fru möök em de Döör op un beed em rin. He vertell vun sien Anliggen un de Fru nödig em in de gode Stuuv. Dor seet al de Afkoot, de över allns bescheed wüß. Nu froogt de Mann no dat Auto vun de Annonc in’t Obendblatt. De Fru sä: „Den Mercedes hebbt Se jo al in de Goroog sehn, dat is dat Auto worüm dat geiht.“ De Pries mit 10. 000 Mark is korrekt.
De Intessent kunnt nich glöven un froogt no den Hoken an de Sook. De Afkoot sä: „Dor is keen Hoken bi, ober he schull nu gau seggen „jo“ or „nee“, wiel he noch mehr to doon hett. Kort un goot de Köper nickköppt un seggt to. De Afkoot sett furts den Koopverdrag op. De Fru seggt to den Köper: „Dat Auto is toloten, se köönt dormit glieks losfohrn.”
Loter hett sik rutstellt, de Sook harr keen Hoken. De Ehemann harr düt Fohrtüg ganz nee köfft. Is ober korte Tiet loter inslopen. He harr een Testament mookt, in dat he dat Auto sien Fründin vermookt harr. Düsse Fru harr ober keen Föhrerschien un schull denn dat Geld ut den Erlös vun dat Auto hebben. So is dat komen, dat dat Auto för düssen Pries verköfft worrn is un de Fründin düssen Erlös kregen hett.
Dat weer nu de Rache vun de Ehefru an de Fründin vun ehrn Mann. So kann dat komen, wenn man de Anner nix gönnt.
Wat de Fründin to ehr Arvdeel seggt hett, weet wi nich.

 

Kinnertiet, Bööm un Piroten

Vun Hans Meier

In een Dannenwold, blang bi den Bohnhoff Meschesee, in de Quickborner-Heid, so üm dat Enn vun de 60er Johr, verloren wi de Angst vör hoge Bööm. Wi, dat weren ungefähr fief Kinner hooch boben in de Spitz vun de circa 7 Meter hogen Dann. Wi schaukeln hen un her, bit wi dicht an de Dann vun de Nobertann weren, üm de Nbertann mit de freien Hann to griepen un röver hangeln. Loslten schnell de ole Dann trüch. So bewegten wi uns vörwarts; een Heidenspooß, de ok Moot fordern dä.

An een winnigen Dag keem mi denn een plietsche Idee. Wohl noch beindruckt vun Sir Frances Drake un annere Obenddüerfilm de Seefohrt, nehm ik een oles Bettloken, dat vun mien Modder stamm, un kledder op een junge, lange, bögsome Birk. Mien Loken fladder ordig in Wind. An de Telgen vun de Birk versöch ik, de veer Ennen vun dat Loken zusommentoknütten.
Mehrmols ritt mi de heftige Wind dat Lokenenn ut de Hann. Dat Loken bläh sik op as een Segel, un dat letzte Enn kunn ik nich furts an Ast fastmoken. Dat güng loterhen denn doch noch. So as een Seemann hooch boben in de Takeloosch mit den Storm kämpft, so schien dat mi, is dat mi bi’t Segelsetten gohn. Jümmers wenn de Wind ene Bö in de Segel bloos, bög sik de Birk mit enen Ruck no vörn, sodat ik möög harr, mi festtohooln. As Seemann, de ik in mien Phantasie nu mol weer, möök mi de Kampf mit de Elemente natürli nix ut. So as dat berühmte Lächeln vun Burt Lancaster in den Film „Der Rote Korsar“ mi de Verwegenheit vun een Piroten wies, so speel ik de Rull vun den Furchtlosen no.
So männig dulle Bö hool mi ober in de Realität trüch, un leet mi de Birk mit beiden Hann’ ümfoten. Während ich hooch boben in Boom gegen den Wind kämpf, wöör ik in mien Speel ünnerbroken. Mien Modder stünn’ ünnen. Ik sehg se noch hüüt vör mi, ehr Kleed weih ordig in Wind. „Ist das nicht zu gefährlich!“ rööp se to mi rop. „Nee, nee, ik hool mi fast“ sä ik. Beten unseker un tögerlich güng se denn wedder in’t Huus. Wohrschienlich wull se mi den Spooß nich verdarben.
Ndem obends dat Licht in mien Kinnerstuuv utgüng, kunn ik nich glieks inslopen. Pläne öber Pläne güng mi dörch’n den Kopp. Vör mien geistigen Oog blähten sik minnstens dree Segel op, de ik an nächsten Dag an Boom hangen wöör un de Taue - un ganz boben an de Boomspitz ene Pirotenflagge.
Doch an nächsten Dag wöörn mien Pläne tweimookt. Mien Modder streek mi all Segel, un ik dröff nich mehr mit een Loken op een Boom, dat is veel to gefährlich. Ik weer ganz schöön suer, dat harr doch soveel Spooß mookt. Se harr sik dat anners överleggt. Hüüt kann ik se ober goot verstohn.

 

Sottjes bringt Glück

Vun Hans Meier

Uns ole Bodestuuv müss gau mol renoveert warrn. De Einrichten weer noch ut urole Tieden. Nu, üm de söbentiger Johrn, in de Quickborner -Heid, wöör dat ok mol Tiet. Mien Öllern roden, wo se an besten allns rutrieten un liekers dat „dägliche Geschäft“ verrichten kunnen.
Dor keem mien Modder een gode Idee. Een Campingklo wöör köfft un achter dat Huus an de Wand stellt, so dat dat keeneen sehn kunn. Nu kunn’ de Abrissarbeiten in de Bodstuuvlosgohn, un as dat so is mit den Ploon, de Arbeiten vertögern sik. För mi weer düt ober nich slimm, denn an dat Butenklo harr ik mi gau gewöhnt.
Enes Doogs, ik keem jüst no Huus, de School weer ut, un mien Modder weer nich dor, dor keem de Sottje angerodelt. As ik em segg, dat mien Modder nich dor is, keek he een beten dolsloon.
He güng üm uns Huus rüm un froog, ob ik een Ledder harr. Ik harr keen. Üm den wieden Weg nich noch eenmol per Rad to moken, so dach ik mi, geev he nich op, denn dor, wo dat Butenklo stünn, weer dat Dack nich so hooch. He keek een pormol op dast Dack un dat Tante Meier. Dorbi hett he wohl afschätzt ob he dat vun dat Klo schaffen künn.
Nu weer mi klor, he wull dat Klo as Tritthilfe nehmen, üm op dat siede Dack to komen, üm denn den Schornsteen to reinigen. He sett sien een Foot op den Klodeckel, nehm Swung, üm sik hoochtoangeln, un dat krach. De, ik glööv, ut Bakelit bestohn dä.
De Foot un dat Been vun den Sottje weer bit to dat Knee in den öbergroten Ammer indükert. Ielig versöch he, sien Foot un Been ut den goot vullen „Goldammer“ ruttotrecken. As he sien Been hoochkreeg, sehg man dat ganze Malör.
Schreeg hüng de Klodeckel ünner sien Knee, de Wood verhinner een Rünnerrutschen vun den Lokusdeckel an sien nattes Been. Dat weer to veel för mi. Ik kunn nich mehr. Vör Lachen sünk ik op de Knee un kipp denn no de Siet ohn Knööv üm. Ik lach, bit mi de Tranen kemen. Ik kunn kuum noch Luft kriegen. Dor sehg ik ok noch sien Gesicht, wobi he versöch, mit dat Been op un dol to swingen, üm den eekligen Deckel lostowarrn. Op sien Schoh wipp een Stück Popier in Takt mit, de Umgeben weer mit lütte brune Placken besprütt.
Kuum harr ik wedder Luft snappt, lach ik wedder bit ik keen Luft mehr kreeg. Harr he doch noch Glück, de festen Stoffe weern jo to Bodden fulln. Dat nütz nix, he müss den natten Deckel anfoten, üm em vun sien Been to kriegen. Gau güng he to sien Fohrrad, un seggt noch, „dor gifft dat gor nix to lachen“ un föhr gau dorvun.
Korte Tiet loter keem mien Modder no Huus. Leet sik dat Malör vun mi verkloorn un nehm furts den Hörer vun uns Klöterkasten. Ik weet nich mehr, wokeen se anropen hett, ober mien Modder klüng bannig in de Brass. Se vertell veel dörcheenanner, so dat dat sik anhöör, as wenn de Sottje in een Klo ingebroken weer, so dörch dat Dack. Naja, de Keerl wöör seker ornlich bi sien Moten op de Schipp nohmen. Dat Klo is ersett woorn. Süh, so hett de Sottje doch noch Glück bröcht.

 

Ohn Grund Bestrofen

Vun Hans Meier

Bevör de Autobohn so Anfang vun de 60er Johr in de Quickborner Heid but wöör, un wi noch nich Autobohnbuvertriebene weren, wohnen wi an Enn’ vun de Habichtstroot, de vun Grandweg afgeiht.
Ik speel oft mit den Nobersjungen, un af un to geev dat vun sien Vadder enen Bontje. Wenn he sienen Wogen in de Goroog föhr un utsteeg, wöör he al vun uns 5-jährigen Jungs belogert. Nu geev dat notürli nich jümmers een Bontje, denn holp ok keen Beddeln, denn he weer bannig streng un sien Woort weerr Gesett.
An enen Sommerdag speel ik wedder mit mien Nobersjung. De Sünn schien, dat weer weer warm un wi lepen üm sien Öllernhuus rüm „Kriegen Spelen“.
He leep een beten gauer as ik, ober ik weer em dicht op de Fersen.
Vör de Huusdöör schütt sien Vadder enen meterlangen Footweg ut Zement, den he mit een Brett glatt tröck. Em gefüll dat al nich, dat wi bi de Huusümrunden över den 1 Meter breden, frisch mokten Weg sprüngen.

Wi kregen vun em een Bescheed, mit böhrten Wiesfinger stell he uns in Utsicht, wehe dem, de op den frischen Beton pedd, un güng in dat Huus.
Wi harrn notürli vör, wieter uns Kurven to trecken un ok över den Weg to springen, as wenn dat’n Lichtes weer. In de nächste Runn’ sprüng de Nobersjung över den ne’en Weg. Dorno weer ik an de Reeg, un ik pass besünners op. As een Wietspringer, de bi’n Sprung nich övertreten dröff, keem ik doch ut’n Tritt, sprüng to fröh, keem ok noch to gau dol - un beröhr mit den rechten Foot den Beton, den ik, kuum dat ik de verbotene Zone beröhr, ok al wedder mit hoochbröch, un mit Mööh de rettenden Grasbodden foot to kriegen.
De Nobersjung harr dat nich sehn un leep munter wieter. Ik heff mi verjoogt, de Vörsprung wöör grötter, ik kunn nich mehr so gau achterherlopen un wir kemen to’n Sluss wedder to’n den betonierten Weg.
Dor stünnn ok al sien Vadder un hööl uns an. He weer bannig gritzig un hol uns een Standpauke. Ik harr groten Schiss, drüm segg ik ok, „nee“‚ as he mi fröög, ob ik dor rinpedd weer. Villicht dröff ik mit den Nobersjung nich mehr spelen, oder ik krieg wat an de Riestüten. Ik weet nich mehr worüm, ik bleev ut Schiss bi mien „Nee“. De anner Jung segg notürli to Recht ok nee. Dat hebbt wi glieks, segg sien Vadder, un wi schulln uns Footafdruck glieks mol blangenbi setten. Ik weer toeerst an de Reeg un sett mien Foot neben den olen Afdruck. Denn keem de Foot vun den Nobersjung, un de Vadder vergleek beide.
Mit een Mool hool he wiet ut un geev sien Jung een ordigen Bax, dat de Kopp no links flög un em de Tranen in de Ogen schoten. „Du hest eerstmal Stuvenarrest, un de Ohrfeige is för dat Legen“, segg he. ünner Sluchzen un mit blarrend Stimm kunn mien Fründ dat nich verstohn, dat he dat nu wesen sien schull, ober dat nütz nix, he müss furts in’t Huus. As een Steen stünn ik dor, as de Vadder sik to mi dreih. „Un du geihst nu furts no Huus“ donner he, wat k ok gliekts doon heff.
Wenn ik hüüt doröver ndenk un de Biller Revue passieren loot, sehg ik noch, as mien Foot lütter weer, de Afdruck vun den Nobersjung jedoch nipp un nau in de tovör trockene Spoor rinpass. Wat sien Vadder nich berücksichtigt hatte weer: Wenn een springender Foot op den Beton indrückt, drückt he dörch düssen Sprung een beten wat länger af. Dat vun mien Fründ weer, dat he een längeren Foot harr, as ik.

 

Een Riedersmann vör de Woldschool

Vun Hans Meier

Dat weer 1964 in de Quickborner-Heid, as sik een Schauspeel vun besünner Oort in de Ulzborger Landstroot afspeelt hett. Een Riedersmann mit lange Lanz ritt op’n Schimmel in de Richt vun de Woldschool. Een amerikoonsches Cabriolet föhr blangenher, een Kamera mit Dreebeen stünn op den Achtersitz vun den Amisleden. De Kameramann ward wohl sien Möhg hatt hebben, as de in de Fohrt den Rieder sauber in den Kasten to kriegen. Se hebbt hier för een Waschmittel-Werbespot dreiht, de Firma Ajax weer de Opdraggever. Enige Szenen wöörn ok in de Noord-Heid dreiht. So sehg man loter in Obendpro-gramm in Swatt/Witt Fernsehprogramm enen Rieder dörch’t Land trecken, de schietige Kinnerhemmen in Vörbirieden mit sien lange witte Lanz to beröhren schien: Een Blitz güng öber de Bildschirm un – zack! - harrn Kinner, Köche, Huusfruun strohlend witte T-Shirts, Schörten un Hemmen an. Dorbi wöör sungen: „Das Neue Ajax - Vollwaschmittel ist stärker als Schmutz“. Een plogte Huusfru keem in de Geschicht op den Bildschirm, mit ehren vulln Wäschekorf . Se wull in Keller gohn. As se em blangen sik afsett bi de Waschmoschien, snack se vun ehr dree Kinner un dat dor veel Wäsch anfallt, un wies de Tokieker de lütten bunten Körner in Dosierbeker, de de Knööv harrn, den strohlenden Glanz in de Wäsch to zaubern. Dorno keem wedder de Riedersmann, de dörch de Quickborner-Heid reden is, üm sien Könen nochmols to demonstreren. Dorbi wöör sproken. „Ajax – Vollwaschmittel, entfesselt das Weiß, ermuntert das Bunt“ To‚n Sluss geev dat noch eenmol dat Poket in Bild to sehn.“ Der Weiße Ritter“, Vollwaschmittel – schaumkontrolliert. Een witten Rieder in Galopp tier (zieren) de Frontsiet. Dormit weer de eenminütige Spot ok to Enn’.

Utrekend vör de Woldschool möök dat Werbeteam een Dreihpaus. Dat hebbt de Kinner notürli mitkregen, denn de op de güntsiet legende School harr jüst een Paus, un vele Kinner kemen un keken.
Een echten Rieder, in sien Rüsttüüg, de Sünn strohl, dor keken nich nur de Lütten, de groten Lüüd güng dat ok nich nich anners! Düsse unverhoffte Ogenwied wöör nur een beten vun dat Trechwiesem dämpft, dat de afleggte Rüstung nich anfoten warrn dröff. Un överhaupt: So wat harrn se noch nie nich sehn un vergeten ganz dorbi, dat ehre Paus lang to Enn’ weer.
To düsse Tiet harr ene Schoolmestersche jüst hogen Besöök ut Kiel. As de Pädagogin mit düsse Klass rinkeem, fünn se sik unversehens in Erklärungsnot. (Se kunn dat nich verkloorn) Wo weren de Kinner, wenn se ok nich op den Pausenhoff to sehn weern?
Notürli wöörn loter mit de Kinner een ernstes Woort snackt. Ober man harr ok een Insehn, denn sowat kümmt jo nu nich jeedeen Dag vör.

 

Bi de Gronootpuler (Krabben)

vun Hans Meier

Ik weet noch as ik dat eerste Mol anfüng in de 60er Johrn to Besöök no Büsum to mienen Onkel keem. He weer Krabbenfischer vun Profeschoon (Beruf). Ik weer jo man nur’n lütten Dutt un güng noch nich to School.
Mien Opa wohn in een oles Strohdackhuus (or Koot) glieks an Diek. Hüüt is dor de piekfeine Inkoopstroot vun Büsum. Dormols harr he noch Plostersteen vör de Huusdöör un an Siedeningang, de op den Achterhoff föhr.
Opa un mien Modder harrn wat to besnacken un ik schull dorüm ut de Stuuv gohn. Se schick mi op’n Achterhoff, to de Gronootpuler (Krabbenpulerinnen). Vör mi stünn buten een Kökendisch mit’n groten Barg vun Gronoot dorop.
Ik harr noch nie nich in mien Leven Gronot sehn, un de veer oder fief Fruunslüüd de an Disch seten, holen ut de Deerten ok noch wat rut, nipp un nau kunn ik dat nich sehn, de Finger weren viel to flink. Een Fru wies mi denn ganz langsom wi se de Krabb drück, dreih, ümbög un een lütten Worm ut de School ruthool un bot mi een to’n Eten an. Nee, dat wull ik ober nich. Doch denn sehg ik as se dat sölbst in ehren Mund schoof un mit groten Genuß eten dä. De annern dän dat ok, dor wies se mi, wo goot de smecken.
Nu weer ik ober doch neeschierig worrn, nehm mi een henhoolne Gronoot un eet se vörsichtig op. Jo, dat smeck lecker, denn bekeem ik noch ene, un noch ene, vun de anneren Fruun ok. Nu wüss ik nich mehr woveel dat weren denn op eenmol segg de Fru, de mi dat eerste Mol ene Krabb geven hett „so nu musst du ober ok mol Sluss sien“.
Dat kunn ik ober nich verstohn, dor weer doch noch düsse grote Barg vull Krabben op den Disch. Wi schull ik dormols ok weten, dat de Fruunslüüd de Fang nich tohöör un ik se vun de Arbeit afholen dä.
Ik heff wohl een teemlich truriges Gesicht mookt hebben, denn ene anner Pulerin greep in de Tasch un geev mi ’ne Mark in de Hand. Ik schull mi wat Scheunes köpen meen se, de annern fünn, dat weer to veel Geld, ober se segg nur, dat is allns in o k so.
Ik schull denn jo ok scheun de grote Holtdöör wedder achter mi dichtmoken, wenn ik op de Stroot goh, un nur op düsser Stroot blieven üm mi wat Schönes för de Mark to köpen. Ik keem nu op de Stroot as mi seggt wöör. Nu keem ik nich wiet, al a tweten Loden kleev ik an de Schaufensterschief vun den Fischloden. Ik güng rin bit an Tresen, de Verköpersch froog mi, wat ik denn hebben müch. In mien lütten Kinnerhann harr ik düt grote Markstück un reck eerstmol, op Töhnspitzen stohend, düt Geldstück de Verköpersch un denn segg ik eerst, dat ik de Gronoot wull, de in Schaufinster stünn’. Se bot mi twors pulte an, ober de wull ik nich. Al op den Trüchweg weer ik bannig ungedüllig un kunn gor nich gau noog to Opa no Huus lopen.
De Fru keek mi ganz baff an. Ik harr een grote Tüüt mit ungepulte Krabben direkt blangen den Barg vun Krabben op den Disch stellt. Ene Fru lach, de annern keken de Tüüt an. Een seggt: „das schöne Geld!“ Een annere dorop: „lass ihn doch, war ja seine Mark“. „Un pulen schöllt wi de wohl ok noch.“, seggt ene drütte. Ik weer mi liekers keen Schuld bewusst. Ik schull loter wedderkomen denn weern se fardig.
Endli mien egen Krabben, de nur mi tohöörn!
Loter, as se fardig weern repen se no mi. Dor leeg de nu, mien Hupen pulte Krabben, nur een lütten Hupen vun de Riesentüüt is öberbleven. Argdenkern (Misstruisch) keek ik de Fruun an. Ik kunn nich glöven, dat nur so wenig dorvun överbleven sünd. Liekers, nodem ik se all opeten harr, weer ik pappsatt.

 

Transit

Vun Hans Meier

No een Wekenennbesöök bi mien no Berlin trockenen Fründ föhr ik 1987 vun Berlin wedder trück in de BRD öber de ole Transitstreck vun de DDR.
Wiel ik düsse Streck al oft föhrt bün, wüss ik, op wat ik achten müss. No jeedeen Brüch oder een de Fohrbohn no den Hügel müss ik oppassen, dat ik de vörschrebene Geswinnigkeit vun 100 km/h nich överschreed. De Kuntrull güng sowiet, dat sik achter een nur wenige Meter vun de Fohrbohn entfernten lütte Dann or Kiefer, een Blitzer stünn, üm Temposünner to Kass to beden, un ik sehg bi jede Fohrt, dat mehrere Geräte op düsse Transitstreck opstellt weern.
De Fohrt güng in eentönige Wies grodut bi langsome 100 km/h. Bit man op een Querautobohn stött, wo een Wachposten op ene Toorn (Turm) sien Deenst dä, hier müss man op de Autobohn wesseln.
Ober bit dorhen harr ik jo noch Tiet, denn kort bevör man afböög, weren op de rechte Siet enige Seen to sehn, dor wüss man - glieks kümmt de Affohrt.
Ik föhr so vör mi hen, bit mi mien Tietgeföhl seggt, „de Seen müssen doch egentli al lang to sehn sien“. Wiedere fief Minuten vergüngen, un ik wöör ganz nervös. Keen See to sehn, heff ik etwa dröhmt un ik weer al lang lvörbiföhrt? Denn müss doch al längst de (Toorn (Turm) vun den Wachposten to sehn sien.

Endli keem een Rastplatz, ik hööl achter een Trabbi an, de Motorhuuv stünn op, un een Mann keek neeschierig to mi röver. Ik froog höflich: „Wenn ich da weiterfahre, wo komme ich dann hin?“ „Nach Rostock“, entgegnete der Mann. Ik glöv, ik bün ganz witt worrn, ik weer in de depe DDR, de nehmt mi doch hopp, dach ik bi mi.
„Sie haben wohl die Abzweigung verpasst?“ fröög he mi, ik nickkopp un möök furts, dat ik in mien Auto keem un föhr wieter. Ik weer in Panik, ik föhr in Richt Rostock un kunn nich ümdreihn. Bi’n Transitanfang harr ik enen Zeddel kregen, de wöör an’t Enn’ kuntrolleert, ob ik de twee Stünn inhooln hedd, denn länger dröff de Fohrt nich sien. De nehmen mi uteneen, wenn ik in düsse Tiet nich dor weer, dach ik noch.
Mit eenmol weer de Mittelleitplanke ünnerbroken, sowat kenn ik gor nich ut de BRD. De Leitplank weer ünnerbroken un teert, ik kunn also dörchfohren un ümdreihn un müss nich eerst no Rostock fohrn. Ik kunn keen anner Fohrtüg wies warrn un ik dreih eenfach üm.

Mit Freid föhr ik in de anner Richt op de anner Fohrbohn an den Trabbi vörbei un geev Gas. Mit 140 km/h raas ik mit mien Talbot dörch de Lannen. Ik müss Tiet inholen, ober wenn ik to gau bün, blitzt se mi hier. Och wat, hier blitzt de nicht, dach ik, hier is doch keen Transit. Wenn de di hier footkriegt, nehmt de di uteneen un den Wogen ok glieks mit, wolang wöörn se mi fasthooln? Wenn se hier nicht blitzt, denn fall ik wohrschienli wegen mien hoges Tempo op.
No unendli lange Tiet keem ik to den Autobohnaftwieger. De Wachmann harr keen Interesse an mi, liekers ik ut anner Richt keem.

Dat weer een Quälkroom dor mit 100 km/h nur to fohrn, un de Tiet, de lööp un lööp. Endli düker de Grenz op. In de Opregen vergeet ik, üm welk Klockentiet ik in Berlin afföhrt weer, as ik mien Popiern un den Tietzeddel afgeev. Jeedeen, de düsse Streck kennt, weet, wo lang so een Överprüfen dormols duern dä. Man geev sien Popiern af, de wöörn denn prüft, kemen denn op een 100 Meter langes Band to dat nächste Huus, wo man al mit sien Wogen vörfohrn weer, in de Warteslang versteiht sik, un hoff dat allns problemlos wedder trüchtokriegen.

No langes Töven geven se mi endli de Popiern wedder un wünschen gode Fohrt.
Hochkonzentriert, üm jo nicht noch einen Fehler to moken, föhr ik wieter, vörbei an de Grenzsteen vun de DDR, bit endli de BRD in Sicht weer. (oder opdüker) . Man kann sik vörstelln, dat ik vör Begeistern in mien Auto jubelt heff, so, as harr jüst mien Footballmanschaft een Tor schoten.

 

Käthe ward verfolgt

Opschreben vun Hans Meier

Käthe weer üm de sösstig Johr olt, as ik se in dat Johr 2004 kennen lernt heff. Ik dreep se in Quickborn. Käthe weer een Minsch, de een dat Ohr afkauen kann. Ober kunn se verdammt lang snacken, ohn mol wedder Luft to holen. Un wiel ik ehr mol vun de Quickborner Geschichtswarkstäd bericht heff, vertell se mi vun ehr Heimot Ostpreußen. Se wöör in Deutsch-Krone born.
Ik dreep Käthe jümmers öfter, un wi drünken oft een Kaffee, den se utgeev. Doch irgendwann weer se verännert. Se segg, dat se verfolgt wöör, een Keerl keek ehr no. Ik dach eerst, dat se sik dat inbildt, oder dat se sik wichtig moken wull, doch ehr Mann, den ik intwüschen ok kennenlehrt heff, kunn mi tostimmen. Käthe möök een bannig sehr ängstlichen Indruck op mi. Se sleek al an den Muern lang un keek sik scheu no achtern üm. Keek ok mol op de Siet un no vörn. Irgendwann düker dor een Mann op den Bohnhoffsplatz op, weil er mittlerweile wohl rutkregen harr, dat se in de Bahnhoffstroot wohnen dä. „He sitt jümmers in sien Mercedes un tööv bit se rutkomen dä, oder he düker irgenwo op in Quickborn, wenn ik ünnerwegens bün“, vertell se.
Ehr Mann sleek ehr enes Doogs mol achterno un wull den Mercedesfohrer to Reed stelln, ober de geev Vullgas un föhr dorvun. Ok Käthe, de middewiel de ganzen Schiet satt harr, leep enes Doogs op den Wogen to, üm den Mann to Reed to stelln. Ok dor föhr de Wogen mit veel Gas dorvun.
De Tiet vergüng. Enes Doogs dreep ik Käthe wedder in de Footgänger zoon. Se lood mi to’n Kaffee in un segg, dat se mi afsoluut wat ganz Wichtiges vertelln müss, denn in de bewusste Sook is nu een Wenn’ intreden. „Man hett jo so sien Kuntakte…“, dü se veelversprekend an, un desderwegen harr se nu ünner de Hann’ dörch dat Nummernschild de Adress vun den Mercedesfohrer in Norderstedt rutkregen. Sie harr all ehren Moot toshoop nohmen un dor anropen.
De Mann hett sik an Klöterkassen (Telefon) för sien Verhalten bi ehr eerst eenmol entschülligt. Denn vertell he ehr, as he se dat eerste Mol sehn hett, hett he sien Ogen nich truun wullt. Käthe wöör bit op’t Hoor nipp un nau so utsehn, as sien vör een Johr storvene Fru! He hett düt nich foten kunnt un müss jümmers wedder no Quickborn föhrn. Käthe segg denn wieter, se harr sik an nächsten Dag to’n Eten verafreed. Ik geev ehr mien Telefonnummer, dormit se mi op’n Lopenden holen kunn, wenn dat wat Nieges geven schull.

Enen Dag loter drepen wi uns to’n Kaffeedrinken, un Käthe weer teemlich opgeregt. „Wi weern Fisch eten in de Kieler Stroot, un de Mann hett Biller vun sien storben Fru mitbröcht“, vertell se. „Dat dor op dat Bild, de he mi wies, dat weer doch ik, oder? Wi ut’n Gesicht sneden!“ Denn stellt sik rut, dat se de glieke Vörleev för Fisch harr, sogor de glieke Musikinterpreten müch un veles mehr. Un se weer nich nur in glieken Johr born, sünnern ok an glieken Dag Dag! Un twors in Deutsch Krone! Ik kunnt nich glöven. Käthe harr noch een Tweeschen (Zwillingsschwester), de se befrogen wull „…ober de wüss ok nich mehr“, meen se. „Ik müss hüüt noch gau mol no mien Modder“, verkloor mi Käthe, „de wohnt hier in Altenheim Klingenberg Ik roop di denn wedder an!“
Obends vertell se mi denn an Telefon, wat se vun ehr Modder rutkregen harr, un wat ehr Modder nie vörher vertellt hett. Bit nu güng de Fomilie dorvun ut, se harr tweeeieige Tweeschen (Zwillinge) born, beides Mäken, een mit dunkle Ogen un dunkles Hoor un dat annere mit helle Ogen un helles Hoor. Angevlich harr een jüdische Ärztin de Kinner mit op Welt bröcht. De Modder harr de Doktersche in ehr Huus versteken, vertell se.

Nu weer kloor, dat dormols noch een drüttes Kind born wöör, dat dat een Drüllingsgeburt weer. Langsom güng de Biller tohoop, un Käthe glööv, endli de Wohrheit öber ehr Geburt, över de Geburt vun de Drüllinge to kennen, denn nu harr se ok de Levensgeschich vun de Drütte, ehr echte Tweeschen (Zwillingsschwester) vun den Mann ut Norderstedt erfohrn.
No de Dorstellen vun ehr Modder Modder schull dat so wesen sien:
De Russen weren al kort vör Deutsch-Krone, as se de dree Mäken to Welt bröch. Twee eeneiige Tweeschen (Zwillinge) un een drüttes Kind, ok een Mäken. De eeneiigen Mäken weren ganz swach wesen. Käthes Tweeschensüster (Zwillingsschwester) is dat denn ober so slecht gohn, dat de Ärztin ielig dorto roden dä, se in dat nohe Krankenhuus to bringen. De Russen flögen intwüschen ok Bombenangriffe op de frontnohen Städte, to de nu ok Deutsch Krone höör. Dat vullkomen överfüllte Krankenhuus is ebenfalls bombardiert worrn, un dat harr vele Dotde geven.
Wi överleevten nu ehr Tweeschen (Zwillingsschwester)? De Modder verkloor dat so: Kort no dat Bombardieren is een Fru in dat zerstörte Krankenhuus komen, um ihr eigenes Baby zu suchen, das wahrscheinlich am gleichen Tag as Käthe un ehr Swestern boren woorn. In dat Afdeel wo de lütten Kinner legen hebbt de Babys wiel keen anner Platz free weer, dicht bi dicht blangeenanner legen. De Fru hett wohrschienlich wegen de glieken Doten oder de Ähnlichkeit dat enzige överlevende Kind, offenbor Käthes Süster, an sik nohmen, in de Gewissheit, dat weer ehr Kind, dat as enzigstes den Bombenangriff överleevt harr. Ehr egen Kind weer to de Tiet wohrschienlich ünner de Doden. Käthes Modder segg, se harr glöövt, dat nu ehr Baby doot weer. Denn flücht se mit den beiden sunden Kinner ut Deutsch-Krone, üm de Russen nich in de Mööt to komen.
Di Fomilie keem denn no Sleswig-Holsteen, un twors no Barg, dat liggt in de Nächde vun Bargfeld-Stegen, nördlich vun Ahrensburg. Nodem Käthe lang verheirod weer, tröck se 1997 mit ehrem Mann no Quickborn, wohrschienlich ok, üm in de Nähe vun ehr Modder to sien.
Käthe wull nu unbedingt Noforschen anstelln, üm wat över ehren Vadder to erfohrn, se beetöverall op Gronit. Wo jümmers se sik ok henkeem, se keem nicht wieter, ehre Anspreekpartner wern kort anbunn. Toletzt kreeg se rut, dat ehr Vadder as PG in Deutsch-Krone angeevlich veel to seggen harr. Käthe harr mi nie nich vertellt, wat ut ehren Vadder worrn is.

Wat Käthe bit dorhen rutkregen harr, weer ober doch nich de ganze Wohrheit. Ehre Modder leeg in Starben. Een poor Doog vör ehren Doot in Quickborner Altenheim Klingenberg vertell de Modder Käthe wat würklich weer. Dat weer allns ganz anners, se wull Käthe nich de Wohrheit seggen, wiel se doch jümmers so pücks wesen weer. De Sook mit dat Krankenhuus stimm nich,eihr Vadder harr ehre Zwillingssüster kort vör de Flucht eenfach weggeven. Döchter harrn för em sowieso keen Wert, un so keem dat dat een befründt kinnerloses Poor dat Kind mitnehm. Man harr sik denn endgültig ut de Ogen verloorn.

Ohn vuneenanner to weten, keem Käthes eeneiigen Tweeschen (Zwillingsschwester) - de düddte Drilling – in dat Johr 1958 no Norderstedt. Se sünd sik nie nich in de Mööt komen. Keeneen harr ohnt, dat all de Johrn een Süster in Noveroort wohn. Käthes Zwillingsschwester starv in dat Johr 2003 in Norderstedt un leet een truerigen Mann trüch, de wohl een Johr loter in Quickborn sien Ogen nich truen kunn, wiel he glööv, dor sein storven Fru to sehn.
Lange Tiet höör ik nix mehr vun Käthe. Vun anner, de ok de Geschich kennen dän, höör ik, dat wedder düsse Mann ut Norderstedt opdükert weer un Käthe wedder nostellen dä. Kunn he den Doot vun sien Fru nich verwinn?
Dat Letzte, wat ik vun Käthe hört heff weer, dat se in dat Johr 2005 ut Quickborn wegtrocken is. Wo se nu is, kann ik nich seggen.