Der Autor Joachim Grabbe schrieb hier Erinnerungen aus seiner Lehrzeit als Baumwollküper (Kontrolleur für Rohbaumwolle) im Hamburger Freihafen um das Jahr 1960.

Seine Erlebnisse zeichnen haargenau den Tagesablauf wieder. In schöner Weise beschreibt er das frühe Aufstehen, auf dem Weg zur Arbeit durch den alten Elbtunnel, und den Detailreich beschriebenen Arbeitsalttag mit gesprochenen Worten jener Zeit im Freihafen.

 

Arbeid in’n Hamborger Haven

Klock fiev bimmel al de Wecker un ik müß opstahn. Ik kunn miene Klüsen gor nich richtig opmaken, so mööd weer ik. Ik trock mi an un güng in de Köök, nehm mien Tähnböst ut den Beker, putz mi de Tään un maak vunmorgen mien Kattenwäsch trecht. Dat weer vundaag bannig kolt in de Köök un jüst so weer ok dat Water ut den Hannsteen. Ik dröög mi gau wedder af un rubbel mien Gesicht in dat Hanndook af. In den Herd in de Eck glimm twoor noch de Brikett vun güstern Avend aver wenn ik nu ok al wedder inböten dä, wörr de Köök ok nich mehr warm, bit dat ik los müss. Mudder harr mi güstern Avend noch Melksupp kaakt, de ik mi gau op den Gasherd warm maken dä. Ik dreih den olen Volksempfänger an, de siet över twintig Johren bi uns in de Köök stünn, sett mi an den Disch, lepel de Supp ut un höör dorbi de niegsden Narichten. ’Das Hamburger Arbeitsamt gibt bekannt, dass heute zusätzlich 10 bis 12 Tausend Arbeitskräfte für die 2.te und 3.te Schicht im Hamburger Hafen gesucht werden. Bitte melden sie sich auf dem Arbeitsamt in der Admiralitätsstraße’. So güng dat al’n poor Maand. In’n Hamborger Haven geev dat miteens bannig veel to doon.

De Supp harr mi goot daan. Ik schuuv den Kökendisch op, stell mien Töller in de Afwaschschöttel un schuuv den Disch wedder tosamen. Ik keek na de lütte Klock, de blangen dat Radio stunn. Half söß. Mien Fröhstücksbrot harr ik al inpackt, nu kunn dat losgahn. Ik möök de Verandadöör op, drääg mien Rööd op den Flur, sluut de Huusdöör op un schuuv mien Peddmansülfs in dat Treppenhuus. Dat weer as elkeen Morgen in’n Harvst un Winter pickendüster. Ik söök in’n Duustern den Lichtschalter un drück op den Knoop. Na’n Wiel füng de Lamp schummrig an to lüchten.

Ik trock mi de dicke Jopp övern Liev, sett de Mütz op’n Kopp un trock de Hanschen an. Miene Öllern dään noch slapen, sodat ik lies de Huusdöör rantrecken dä. Kuum weer ik buten op de Straat as mi de kole Wind tofaten kreeg. Dat hölp nix, ik müss noch mal trüch un mi vundaag den warmen Schal üm’n Hals binnen, anners weer dat to kolt.

 

Los geit dat

As ik losföhr, weer dat noch keen Spier heller un dat wörr sik in de neegsden Maand wull ok nich ännern. Wi harrn grad Anfang November un nu keem för vele Lüüd de leege Tiet. Dat gell vör all de Arbeiters, de ünnen in’n Haven malochen dään. En vun mien Kollegen harr sik al ne Wekenkort för de U-Bahn köfft. Ik kunn mi dat nich leisten, dat weer mi to düür un överhaupt güng dat nich. Bi mien Beroop wüss ik mennigeen Dag gor nich, wonehm ik annern Dag henfohrn müss. Mit den Drahtesel güng dat am Besten, dor kunn ik vun Schuppen to Schuppen fohrn. Oftens fohr in Freehaven keen Bahn un keen Bus. Anners müss ik mit de Fähr fohrn un dat duur allns to lang.

Bi’n Stellinger Weg keek ik na de Klock, de bi’n Klockenschoster achter de Schief hüng. Oh ha, vundag weer ik fiev Minuten later as sünst. Ik pedd örnlich in de Pedalen un legg den gröttsden Gang rin.

An de Eck vun Osterstraat un den Heußweg weer jüst keen Straatenbahn un keen Auto to sehn, so suus ik na de anner Siet un böög in de Emilienstraat wedder af. Bi de Fruchtallee müss ik kort anhollen, wiel de Straatenbahn vun Langenfelde jüst in de Eimsbütteler Chaussee inbögen dä. De Fohrer bimmel luut un brems de Fohrt so’n beten af. Lütte Blitzen schaten vun dat Stromkavel daal op dat Dack vun den vördersten Waggon un de Rööd fungen in de Kurv förchterlich an to quietschen. As de Fohrer achter de Kurv wedder Gas geven dä, brumm de Motor wedder sienen sunnerboren Gesang.

Ik harr den lieken Weg un fohr jümmer achter de Bahn ran. De Waggons weern vundaag vull mit Arbeiters, de na’n Haven dal wullen. Ik kunn seh, dat bi de neegsde Haltesteed ok al vele Lüüd stunnen, de noch mitfohren wulln. De Waggon weer nu al proppevull. Hüüt weer wedder so’n Sardinendag bi de Straatenbahn anseggt. Wat’n Glück, dat ik dor nich mitfohrn müss.
Bi de Haltesteed vör dat Centralkino schees ik an de Bahn vorbi. Ik harr nu ok den richtigen Swung op un suus de Eimsbütteler Chaussee dal. Nu dröff ik ok nich langtögscher fohrn, sünst harr mi de Bahn glieks wedder tofaat. Bi de Eimsbütteler Chaussee un den Schulterblatt müssen all de Lüüd nämlich twüschen de Schienen fohrn, wiel de an de rechte Siet so dicht an Kantsteen liggen dään. In düsse Straat müss man verdammigt oppassen, dat man nich mit dat Vorderrööd in de Stratenbahnschienen rinkeem, dor kunnst sunst böös op de Nääs fallen.

Bi’n niegen Peermarkt kreeg mi de Bahn wedder tofaat. Hier geev dat aver keen Problemen mehr, wiel ik graadut fahren dä un de Bahn in de Feldstraat afböög. Nu harr ik ok al de richtige Fohrt. Mien Liev weer bi dat vele Pedden warm worrn un ik suus na’n Haven to. Af un an fohr en Mopedfohrer an mi vörbi. De Lüüd harrn ehren Zampel op’n Rüüch un keken stur na vörn. All wullen se dal na’n Haven. Ik keek na vörn, dor leeg al dat Millerntor. Ik böög af un suus de Helgoländer Chaussee na de Landungsbrüüch dal. Nu kunn ik mi so’n beten verpusten un de Fööt verpedden. Kort vör de Krüzung an de Landungbrüch keek ik, wat dor ne Bahn oder en Wagen keem. Harr vundaag Glück un kunn mit den Swung na de anner Siet röver fohrn.

 

Rin in Elvtunnel

Mien Blick güng al na den Elvtunnel. Puh ha, woveel Lüüd. Tominst veer bit fievhunnert Lüüd stünnen al vör de Fohrstöhl un wullen na Freehaven.Dat duur tominst ’n half Stünn bit dat man dor an de Reeg weer, nee, so lang wull ik nich töven. Mehr as veertig bit föfftig Lüüd passen bi elkeen Tuur mit jümmer ehr Rööd nich in den Fahrkorv. Ik leep na de Siedendöör, puckel mien Rööd op de Schuller un leep de Trepp dal. Vör un achter mi dään anner Lüüd datsülvige as ik.

Mitmal stopp dat op de Trepp, dat güng nich wieder un de Macker vör mi füng böös an to schimpen. „He, du Dröömbüdel dor vörn, slaap nich in. Du sittst hier nich tohuus op dien Scheeslong. Beweeg di mal’n beten oder gah an de Siet.“ Dat mit dat biesiet gahn, weer licht seggt aver op de Trepp kunnst an düssen malligen Kierl nich vörbilopen, dat weer to eng. Dor heet dat Töven – oder sik gehörig Luft maken as de Macker dat jüst daan harr.

Duur meist keen twee Minuten dor weern wi ünnen un man kunn sik wedder op dat Rööd swingen. Nu güng dat mit Karacho dörch den Tunnel na Steenwerder to. Dat Leege weer blot, wenn du toveel Lüüd vör di harrst, kunnst dor nich an vörbi fohrn. De Straat in den Tunnel weer blot 1 Meter un 92 Zentimeter breet, dor kunnen blot twee Lüüd blangenanner fohrn. Aver je mehr Lüüd du achter di laten dääst, je eher kämst du dröven in den Fohrstohl un na baven. Dat heet in de Pedaal pedden un jichenswie an de annern vörbi.

De Rööd op de anner Siet de Trepp ropdrägen, dat hett nienich en makt. Bi dat Enn vun den Tunnel, dröven in Steinwerder stünn en groot Schild; „Radfahrer bitte absteigen“. Hier müß du op de Brems un dien Rööd in den Fohrstohl schuven. Wenn du dat to hild harrst un na den Fohrstohl wieder fohrn dääst, kreegst du böös Malesche mit dat Personal. De Fohrstohlfohrer leet di nich glieks mit ropfohrn. He dä di eerst ne Zigarr verpassen, wenn he de Klapp al vör di dicht makt harr. Un Utreden, vunwegen du hest dat Schild nich leest, dat weer de dümmste Utreed, de di in düssen Ogenblick infallen kunn, dat muchen se gor nich lieden.

Meist harr ik Dusel un bün glieks mit ropkamen aver af un an müssen wi ok mal’n poor Minuten töven. Veel snackt wörr nich in den Fahrkorv. De Lüüd, de mit di ropfohrn dään, harrn sik bi de Küll meist achter den Kragen vun ehr Jack versteken un keken miesmuhlig ut de Ogen. Mennigeen vun jem snuuf sik de Nääs, anner Lüüd wischen sik blot mit den schietigen Ärmel vun den Blaumann dwars över dat Gesicht, sodat de Snater dor an hangen bleev un blangen mi host en Kierl kort in de Hannen un spee sien Priem mit’n Slislaweng op de Eer.
De Meersten vun düsse Arbeiters dään bi de Warften arbeiten, weern Slosser, Nietenklopper oder Anstrieker. Se weern bi Blohm un Voss, bi de Düütsche Warft, de Howaldswarft, de Stülckenwarft oder ok bi Slieker. Dor geev dat noog Arbeit för all de Lüüd. De Merrsten vun jem harrn al ehr Arbeidstüüg op’n Liev, wat na Sweet, Öl un Farv stinken dä.
Dat geev ’n Ruck, wi weern baven. De Klapp vun de Fohrstohl güng op un de Lüüd möken sik ielig op’n Weg na de Arbeidssteed.
Ik schuuv mien Drahtesel na buten, pedd mit den linken Foot op dat Pedaal un sett mi mit’n Swung op den Sattel. Nu müß ik blot noch den Reiherstieg lang bit na de Argentinienbrüch.

 

Nu bin ik dor bi Firma Uhlmann & Co

Teihn Minuten later fohr ik bi de Firma Uhlmann & Co dörch dat Warktor un stell mien Rööd an de Muur. Mien Meister un Vörarbeiter Willy Gragert weer al dor. Dat weer ok nix Nieges. He weer meist de Eerste un maak al de Papeern vör den Dag trecht.„Moin, Willy“, sä ik, as ik dörch de Döör keem un sett mi blangen em op’n Stohl.
„Moin, mien Jung. Ok al dor.” He sä oftens, mien Jung. Dat keem meist dorher, dat he mi utbildt un mi dorbi as sien egen Söhn behannelt harr. He sülm harr keen Kinner un so leet ik em. Mi hett dat all de Johren nich schaad un em hett dat seker holpen, so hebbt wi al beid wat dorvun hatt.

He sä ok nienich Joachim oder Jochen to mi, so as mien Frünnen tohuus. He harr sien egen Naam för mi funnen, he sä Jäcky. Mi störte dat nich. In Hamborger Freehaven harrn de merrsten Lüüd en Nicknaam. Den richtigen Naam hest du meist gor nich to weten kregen. Un Jäcky, dat weer kort un bünnig. Kunnen de merrsten Lüüd ok behollen un se kunnen düssen Naam ok beter ropen.

Willy keek kort vun de Papeern hoch, de he op sien Schrievdisch to liggen harr. „Jäcky, du muttst glieks na Schuppen tweeunsöbentig röver. Korl is al op’n Weg dorhen. Ik heff em hüüt morgen al op de Fähr dropen. He is tofoot röver. Enhunnerttwintig Ballen Boomwuul. Hier sünd de Papeern. Klock acht kummt de LKW. Ji mööt noch Proben trecken un Tara maken. Teihn Perzend is aver noog.“
„Vun de Proben?“ He keek över sien Brill as wull he seggen : Fraag doch nich jümmer so dösig. Du weetst doch nipp un nau, wat ik meen.
„Ne, vun de Tara, meen ik. Proven warrt von all de Ballen trocken, höörst du. Wenn ji fardig sünd bringst du de Proven glieks in’t Kontor na’n Dovenhof röver, höörst.“ He keek mi an, wat ik ok tohöörn dä. „De töövt al dorop. So, nu snied di glieks dat Band för de Ballen af.“
Ik stünn op un güng in de lüttje Kamer, wonehm de grote Rull mit dat Sisalband leeg. „Twolf Ballen, sääst du?“
„Ja. Teihn Perzend, nich mehr, höörst!“
„Is goot.” Ik wickel noog Band af un snöör dat tosamen.

„Un pack di noch 10 Bogen för de Proven in un vergeet de Pricken un de Etiketten nich, höörst.“
„Ja, maak ik.“ Willy dach jümmer an allns aver ik harr den ganzen Kraam al tosamen packt un keem ut de Kamer. „Ach, du hest dor al sülms an dacht. Dat is fein, mien Jung.“
„Opletzt heff ik doch ne gode Lehr bi di dörchmakt“, anter ik. Un an dat „höörst“, wat binah na elkeen Satz dorto keem, harr ik mi al lang went.
He keek kort an grien un tätschel mi över dat Gesicht. „Tjä, un wo ik seh hett dat bi di ok wat hulpen. Na, denn suus man glieks af, dat ji al trecht sünd, wenn de Wagen kummt.
Ik bün vundaag op Schuppen achtuntwintig. Heff veer LKW mit Asbest. Wenn ji tiedig fardig sünd, köönt ji mi noch’n beten ünner de Arms griepen.“ He keek mi an. „So, nu vergeet dien Bickbeernmoos nich un suus af, höörst. Korl töövt seker al op di. He schuuv mi sachs ut de Döör un klopp mi fründschooplich op de Schuller. – Tschüß, mien Jung, bit naher.“
„Warrt makt.- Tschüß, Willy. Bit naher.“ Ik klemm de Saken achtern op mien Gepäckträger un fohr los.

 

 

Am Schuppen tweeunsöbentig

To’n Schuppen tweeunsöbentig weer dat to’n Glück nich wiet, de leeg an den Kaiser Wilhelm Haven un dat weer man blot eben üm de Eck.Toeerst keek ik in dat Kontor vun den Schuppen. Korl weer al dor, he seet op ne Bank un klöön dor mit en Macker, de he wull kennen dä. „Moin, Korl, heff mi meist dacht, dat du hier sitten deist. Na, denn wüllt wi mal, wat.“
He smuster mi an. „Man jümmer sutje“, anter he un stünn op. He weer so licht nich ut de Roh to bringen. Korl Borchert weer en goden Kierl, so um de fofftig un he harr den Schalk in’n Nacken. So lang as ik em kenn, harr he noch nienich slechte Luun hatt. Sien Snutenwark seh meist ut as dat vun so’n Buddha Figur. He grien un smuster mit em elkeen Dag üm de Wett. En Baas vun Kierl as man so seggt un en goden Kumpel.

 

 

„Laat mal sehn, wat hebbt wi denn vundaag.“ He nehm mi de Papeern ut de Hannen un bläder se dörch. „Hunnerttwintig Ballen Uganda. Na, dat geiht ja. Uganda, de sünd jedenfalls nich so swoor.“ He drück mi de Papeern wedder in de Hand. „Dor sünd wi gau mit dörch, Jäcky. Dat is’n Klacks mit de Wixböst. Denn kumm, wüllt wi doch mal’n Slag rinhaun. Woveel Tara mööt wi maken? Wat sä Willy?“ He keek mi fraagwies an.
“Teihn Perzend, hett he seggt!“
„As jümmer, also.“ He maak de Döör vun de Lagerhall op un güng rin. Binnen bleev he stahn un keek sik üm. “Hä, dor liggt se ja. Kiek, dor achtern in de Eck liggt de hunnerttwintig Ballen.” He wies mit sien Finger op den Stapel mit Boomwull.
Ik nickköpp em to. „Du seggst dat! - Klock acht sall de Wogen kamen, sä Willy.“
He keek mi an un smuster. “Ne, de LKW steiht al vör de Döör. Heff jüst mit den Fohrer snackt. He töövt buten al. Mi mööt em blot noch seggen, wonehm he an de Ramp fohrn sall.” Korl nehm sien Zampel vun de Schuller un deponeer em op ne Kist. „Wi fangt mit de Tara an, denn hebbt wi dat naher nich mehr so hild.“ He keek sik üm. „Ik holl gau ne Sackkoor. Söök du man al de Ballen ut.“
„Maak ik“. Ik smeet dat Sisaltau op de Eer, leggt dat Packpapeer op en Kist un güng na den Stapel Boomwull röver. Vör’n Stapel bliev ik stahn un keek mi de Boomwull neeger an. De Arbeiters vun den Schuppen harrn jümmer twee Ballen op’nanner stellt. Ik holl mi an dat Linnen vun een Ballen fast un klatter na baven un smeet de vörderste Reeg vun baven daal. Dat duur ok gor nich lang, dor harr ik de 12 Ballen tohoop. Wenn man den Dreih rutharr, weern de doren Dinger ok gor nich so swoor. Se harrn twoor goot eenhunnerttachentig Kilo aver wenn du dat ’n beten vigelinsch anstellen dääst, kunnst du mit de Ballen maken wat du wullt. De Ägyptische Boomwull weer fix wat sworer, dor güng dat nich. So an de dreehunnertföfftig Kilo harrn düsse Ballen. De müss man meist mit twee Mann anfaten, beter güng dat aver mit so’n Klammermuli.

 

 

Korl harr de Sackkoor hollt, drück den Ballen baven na vörn, schuv de Sackkoor ünner den Ballen un mit’n lütten Swung weer he op de Koor. ’N lütt Stück wieder smeet de Ballen op de Eer, dat wi jem bearbeiten kunnen. Ik holl dat Sisaltau un treck dat an dree Stellen fast üm den Ballen. Baven, in de Mitt un Ünnen. Nu kunn ik all de annern Iesen mit den Hamer afhaun, kunn dat Blick tosamenbiegen un op de Waag leggen. De Jute, wonehm de Ballen inwickelt weer, harr ik al tosamen leggt un an de Siet packt. De müss nu ok mit op de Waag. De Tara weer 5,2 Kilo. Jüst so, hebbt wi dat mit de annern ölben Ballen ok makt. To’n Sluss harr ik de Gesamttara tosamen. Bi 12 Ballen weern dat 64,8 Kilo. Dat weern denn bi 120 Ballen 648 Kilo. Düt Gewicht wörr later vun dat Gesamtgewicht aftrocken, dat weer dat Nettogewicht vun düsse Partie.
De Gang, de de Boomwull verladen sull, weer al dor. Dree Lüüd mit ne Sackkoor, een Kierl harr’n Handhaken dorbi, de em bi dat opböörn helpen dä. Ik stünn an de Waag, kontroleer elkeen Ballen un schreev dat Gewicht in de List. Achterran müss Korl de Proov trecken un ik müss den Ballen mit ne Nummer markieren. Korl müss de lieke Nummer op so’n lütten Zedel schrieven un in de Proov rinwickeln, dat de Woor ok tohoop passen dä. Wenn he twintig Proven inwickelt harr, rull he de Proven tosamen un maak dor een Paket vun, sodat wi am Enn söss Paketen harrn.
Na veer Stünnen harrn wi dat schafft. De Fohrer kunn sik op’n Weg na Bamberg maken, wonehm de Spinneree leeg un de Boomwull to Gorn un Stoff makt wöör.
Korl harr dree vun de Paketen ünnern Arm un güng mit mi na buten. Ik klemm mi den Rest ünner Arm un güng achter em ran. Bi mien Rööd bunnen wi de Paketen op den Gepäckdräger fast. „So, Korl, ik suus los“, sä ik un schuuv dat Rööd op de Straat.

„Maak dat. Ik fohr vun Reiherstieg mit de Fähr un hoop, dat ik in een Stünn an’n Baakenhaven bün. Wenn du eher dor büst, segg Willy man Bescheed, dat ik ünnerwegens bin. Ik bring den Rest vun dat Sisaltau un de veer Bogen noch in de Bood. Kumm dor ja so un so an vörbi.“
„Is goot, Korl. Wat ik aver eher bi’n Schuppen 28 bin, glööv ik nich. De Lüüd in’n Dovenhof hollt mi jümmer böös in ’n Schnack op. Du glöövst gor nich, wat de jümmer allns weten wüllt.“
„Doch - ik weet. Desterwegen fohr ik ok nich so girn in’t Kontor. Also, bit naher un jümmer sutje.“

 

 

Im Kontor

Bi’n Elvtunnel müss ik eerst in dat Tollhuus un de Woor anmellen. De Proven müssen jem vörwiest warrn. De Lüüd bi’n Toll kennen düssen Opstand al un dat duur ok gor nich lang, dor kunn ik wiederfohrn. Op de anner Siet vun de Elv, bi de Landungsbrüüch, güng dat jümmer an de Küst lang. Bi de Kajüüt an de Vörsetten weer am fröhen Namiddag al de Düvel los. Vele Schuurlüüd, Fastmaker un Lüüd vun de Warft seten vundaag in de Kneipe un drunken ehr Beer. Nu, wo se för de tweete Schicht Arbeid harrn, kunn se sik ok’n Lütten günnen. Se dään sik hier blot solang de Tiet verdrieven, bit dat de tweete Schicht an de Reeg weer.

Teihn Minuten later weer ik bi’n Dovenhof ankamen un mit den Paternoster in de tweete Etaasch ropfohrt. Ik stüür mit mien Paketen direktemang op dat Büro to un klopp an de Döör. Weer nix to höörn un nüms to sehn. Eerst harrn se dat so ielig un nu weern se al to’n Middageten afhaut. Dat heet, ik müss solang töven, bit dat mien Scheff wedder dor weer. De Saken so enfach vör de Döör leggen, dat kunn ik nich, denn geev dat böös Malesche mit den Scheff un en Lex, de sik wuschen harr. Herr Heyden weer dor bannig pingelig in. He wull jümmer glieks höörn, wonehm dat aflopen weer un wat de Fracht ok al ünnerwegends weer. Ik sett mi op de Bank, kreeg dat Kääsblatt ut mien Aktendasch un füng an to Lesen.

’N Veertelstünn later keem he mit den Paternoster rop. As he mi vör de Döör sitten seh, holl he gau den Slötel ut de Dasch un sluut de Döör op. „Na, hett allns klappt? Is de Wagen al ünnerwegends?“
„Aver wiß doch, Herr Heyden“, sä ik. „De LKW is al ünnerwegends. Ik sluut mien Aktendasch op un geev em de Papeern. „Hier! Steiht allns binnen.“ He möök sik glieks över de Papeern her.
„Brukt se mi noch oder kann ik mi wedder op’n Padd maken? Herr Gragert töövt bi’n Schuppen achtuntwintig op mi.“
Mien Scheff schuul över sien Brill un keek mi fraagwies an. „Wat harrn se eben seggt? Ik heff gor nich tohöört.“
„Ik wull blot weten, wat se mi noch bruukt?“
„Ne, ne. Is allns kloor. Hau man af.“ He bläder wieder in de Papeern, lang na den Röterkassen un dreih ne Telefonnummer.
Ik wull em nich wieder stöörn un güng gau ut dat Büro. Fohr mit den Paternoster daal un leep na buten. Nu kunn he mi jedenfalls nich wedder trüchropen un Fragen stellen.

 

Fieravend för hüüt

Op den Weg na’n Schuppen 28 müss ik bi de Koffiklapp vörbi. Mien Maag röög sik un gnurr al lang, liesen vör sik hen. Weer de richtige Tiet för’n Beker hitten Koffi. In mien Dasch leeg noch dat Brot mit Kääs, wat ik mi hüüt morgen trecht maakt harr un dor freih ik mi nu al op. Na den Happen un den Beker Koffi maak ik mi op’n Padd. Na twintig Minuten weer ik bi’n Baakenhaven anlangt. Vun de Kai seh ik Willy al op de Ramp stahn. He schnack dor mit den LKW-Fohrer. Ik stell mien Rööd an de Siet un güng na em hen. „Na, wo süht dat ut, Willy.“
„Oh, du büst al dor. Mit di heff ik noch gor nich rekend. Korl is ok eerst vör teihn Minuten intrudelt. He sitt graad in de Kantien un itt’n Happen. Hest du al wat eten, mien Jung.“
Ik nickköpp em to. „Heff ik, weer jüst in de Koffiklapp bi’n Brooktor.“

„Goot. Dat is goot. Is ok blot noch een LKW na, de annern sünd al ünnerwegends. Kumm, ik wies di dat mal eben. De veerte LKW steiht al an de Ramp un de Gäng mit de Sackkoorn stoht al bi de Waag un töövt, dat se anfangen köönt. Ik wull egentlich ok eerst’n Happen eten. Geihst du an de Waag un tellst de Säcken un kiekst, wat de all heel sünd. Nadel un Band liggt bi de Waag. De Säck sünd merrstendeels in Ornung, weern bit nu blot twee vun de Säcken twei, gifft also nich veel to doon.“ He keek mi an un luur, dat ik antern dä.
„Na, denn hau man af. Ik maak dat al.“ Willy dreih sik üm un wull sik al op’n Padd maken as ik sien Dasch op de Kist stahn seh. “Ogenblick, Willy”, reep ik. „Wullt du nich dien Dasch mitnehmen. Vunwegen dien Eten un so.“
„Oh ja, harr ik doch meist vergeten. Danke.“ He klemm sik sien Dasch ünnern Arm un suus af. Fiev Minuten later güng dat mit dat Verladen los. Ik müss blot jümmer Strichen maken un de Säcken tellen. Weer ok keen kaputten Sack dormang. Na’n dreeveertel Stünn kämen de beiden Olen wedder trüch.
„Na, wo süht dat ut. Woveel Säcken sünd noch na.“ Korl sett sik blangen de Waag op’n Stohl un keek mi an.
„Sünd blot noch Twintig, denn hebbt wi dat schafft. Kannst den Schuppenviez al Bescheed seggen, dat wi glieks trecht sünd.“

„Laat man, mien Jung“, sä Korl. „So ielig hebbt wi dat hüüt nich mehr.“ He keek na de Klock. “Weetst du, ik glööv, ik harr mi dat Herfohrn ok spoorn kunnt, is so un so glieks Schicht. Ik will Willy mal fragen, wat he mi noch bruken deit. Ansunsten heff ik tohuus noch noog op’n Zedel.“ He stünn op un güng na Willy röver, de ’n beten wieder lang mit den Schuppenviez klönen dä. Kuddl harr ja recht, wat sull he noch hier. In teihn Minuten weer Schicht. De Kierl, de jüst mit sien Koor an de Waag stünn, fohr jüst de letzten Säck na buten. Nu weer blot noch so’n beten Papeerkraam to erledigen un denn weern wi trecht. Ik tell allns noch mal dörch. Tscha, weer keen Sack bi över. De Ladung weer komplett. De Lüüd stellten de Sackkoor an de Siet, güngen na dat Kontor un tövten op den Schuppenviez, de jem ehrn Stempel för de Arbeid geev. Denn weer Fieravend för hüüt. De Lüüd güngen na Huus oder annerwegens op de tweete Schicht.
Ik harr dat ok bald schafft, müss noch kort op dat Tollamt un de Frachtpapeern afgeven aver dat weer nich so leeg. Dat duur seker nich länger as’n half Stünn un denn kunn ik na Huus fohrn. För hüüt lang dat ok. Morgen weer letztend ok noch ’n Dag un ne tweete Schicht bruken wi to’n Glück hüüt nich maken.

Torüch